Klasyfikacja systematyczna
Gatunek został dwukrotnie opisany naukowo przez Karola Linneusza w dziesiątej edycji Systema Naturae, w 1758 roku, pod nazwami Strix scandiaca i Strix nyctea[2]. Zgodnie z zasadami ICZN, pierwsza nazwa ma priorytet, a druga jest jej synonimem. W 1826 gatunek został przeniesiony do monotypowego rodzaju Nyctea Stephens, 1826.
Późniejsze badania genetyczne wykazały bliskie pokrewieństwo tego gatunku z puchaczami z rodzaju Bubo. Na tej podstawie w 2003 roku AOU zaakceptował zmianę nazwy Nyctea scandiacana Bubo scandiacus[5]. Również polska nazwa zwyczajowa została zmieniona na puchacz śnieżny[6].
Występowanie
Gniazduje w tundrze Eurazji i Ameryki Północnej. Zimuje na całym Półwyspie Skandynawskim, w środkowej Azji oraz tajdze i północnej części Wielkich Równin Ameryki Północnej.
W Polsce nielicznie zimują najczęściej młode osobniki, głównie na północy kraju[7]. Inwazyjnepojawy w kraju odnotowano zimą 1920/21 i 1932/33[8]. Spotykana w październiku - lutym.
Wygląd zewnętrzny
Duży ptak, praktycznie wielkości puchacza. Wyraźna biała szlara, wokół dzioba długie miękkiepióra. Nogi i palce obficie opierzone. Dymorfizm płciowy w upierzeniu: samiec - nieomal czysto biały, niewiele brązowych plamek, najliczniejszych na lotkach i sterówkach oraz barkówkach ipokrywach skrzydłowych. Samica większa, a plamki zlewają się w poprzeczne pręgi. Młode z jeszcze większą ilością barwy brązowej.
Wymiary
długość ciała : 53 – 66 cm[9]rozpiętość skrzydeł : 142 – 166 cm[7]masa ciała : 1, 1 – 2 kg[10]GłosEdytuj
Samce sowy śnieżnej wydają monotonne krooh, krooh, krooh..., najczęściej siedząc na gałęzi[11].
Biotop
Tundra[9], przy ciężkiej zimie przelatują na południe[12], jednak wędrówki są nieregularne, a migruje zmienna liczba osobników.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz